СОВРШЕНО СРЦЕ

СОВРШЕНО СРЦЕ

Едно момче имаше совршено срце. Немаше ниту една рана или лузна на него. Сите се сложуваа дека неговото срце е најубаво. Момчето беше среќно и со гордост го покажуваше своето преубаво срце. Одненадеш се појави еден старец и рече: - Зошто твоето срце не е толку убаво како моето? Срцето од старецот силно чукаше, но беше полно со лузни. На некои места имаше преместени делови, а на други места составени, но не одговараа комплетно. А имаше и места на кои недостасуваа цели парчиња. Луѓето го гледаа старецот со чудење - како може да помисли дека неговото срце е поубаво од на момчето? Момчето го погледна срцето од старецо и се насмевна: - Се шегуваш со мене. Спореди го своето срце со моето, моето е совршено, а твоето преполно со лузни. - Гледаш, секоја лузна е личност на која сум и дарувал љубов - вадев по едно парче од срцето мое и и го подарував. Најчесто тие мене ми подаруваа парче од своето срце, кое не баш совршено прилегаше на празното место во моето. А некогаш подарував парче срце, а не го добивав назад друго. Тука се создадоа големи празнини и вдлабнатини. Иако се отворените празнини болни, ме потсетуваат на љубовта која ја делевме. И за тие луѓе имам надеж дека еден ден ќе се вратат еден ден и ќе ја пополнат празнината. Момче. гледаш ли сега што е вистинска убавина? Момчето се подзамисли малку. Му пријде на старецот, посегна по своето младо и совршено срце и откина парче од него, па со растреперени раце му го даде на старецот. Старецот го прифати парчето од срцето на момчето, извади парче од своето и го смести во раната на срцето од момчето. Момчето го погледна своето, веќе не така совршено срце, но поубаво од било кога.