ПИВО

 ПИВО

Пивото содржи толку голема количина на силициум што неговото конзумирање во умерени количини позитивно влијае на здравјето на коските. После анализата на количината на силициум во различни видови пиво откирено е дека најголема количина на овој хемиски елемент, околу 56 милиграма по литар, има во оние сорти пиво кои се подготвуваат од јачмен и хмел, додека безалкохолните пива имаат најмала количина на силициум. Силициумот е многу важен за развој на коскениот систем, така да умереното конзумирање на пиво може значително да помогне во превенцијата и лечењето на остеопорозата.

Со бањи од пиво се лекува псоријаза, целулит, акни и стрес, а се врши и регенерација на кожата, разни ментални дисхармонии, низок крвен притисок и ја подобрува циркулацијата.

Пивото содржи B комплекс витамини кои се неверојатно добри за кожата. Сепак, оваа бања не е погодна за луѓе кои имаат висок крвен притисок, после операција на срце, бремени жени по третиот месец од бременоста како и за деца под 12 години.

Пивото има голема прехрамбена вредност, а поради горките состојки го зголемува апетитот, но има и смирувачко дејство и го подобрува сонот.

Пивото се произведува повеќе од 6000 години. За неговото пронаоѓање постојат бројни легенди кои, меѓу другите, ги вклучуваат и египетскиот бог Озирис и нордискиот Один. Записи на глинени плочи потврдуваат дека Сумерците, жителите на некогашна Месопотамија, над 40% од своите житарици ги претворале прво во леб, а потоа од него произведувале пиво со кое ги плаќале физичките работници и државните службеници. Пијалок сличен на пивото се појавил најверојатно во периодот кога потребата од чување на храната го натерала примитивниот човек да ги меле из`ртените зрна на житарици, да ги формира во тесто и да ги суши, за да може да ги јаде кога ќе нема друга храна. Ги мелел отако ќе из`ртеле зашто сфатил дека така се многу подобри и повкусни. Се разбира, тогаш не знаел дека овие зрна имаат во себе состојки (ензими) кои овозможуваат разградба на состојките на зрното (скроб и протеини) и како такви се не само повкусни, туку полесно се варат и се поздрави. Добиеното суво тесто служело за јадење, но можело и да се дроби и меша со вода. Второво набрзо се покажало многу поинтересно зашто по релативно кратко време се добивале два мошне корисни производа: пијалок со пријатен вкус и мирис, со лековити својства, како и остаток драгоцен во подготвување на друга храна.

Денес се знае дека ферментираниот пијалок, кој се добивал со спонтано варење на раствор на шеќер и бил предвесник на денешното пиво, бил богат со витамини и минерали, а остатокот во форма на тесто (маја) е производ богат со квасови и протеини потребни за правење на леб.

 Денес пивото се опишува како пенлив, слабо алкохолизиран горчлив пијалок со арома на хмел. Меѓу другото, токму хмелот е состојката која го разликува првобитното пиво од современото кое низ историјата се менувало. Најмногу е усовршувано на  северот од Европа, каде што пивската култура денес е најразвиена. Комбинирано е со овошје и со ароматични треви, се принесувало како жртва на боговите, се користело во религиозни обреди, се консумирало како храна и како лек, се служело на гозби.

ЈАЧМЕН

ХМЕЛ

Денес за производство на пивото се доволни четири природни состојки: вода, јачмен, хмел и квасец. Пивото е производ на алкохолно вриење на пивската сладовина, а пивската сладовина е екстракт од исушениот јачмен, незасладените сировини и хмелот. Тоа е многу сложен и долготраен процес. Почнува со мелење и отстранување на јачмениот слад, со кој се создава екстрактот кој служи како хранлива подлога за ферментација со квасец. Потоа следува готвењето, ладењето и филтрирањето. Ферментацијата е последица на квасецот, а потоа следува одлежување и филтрирање на пивото. Дури потоа, може да се наполни во шишиња.

Индустрискиот развој на производството на пиво започнува дури на крајот од 19. век и во голема мера е последица на општиот развој на науката и технологијата.

Денес во светот постојат повеќе од 40 илјади видови пиво кои можат да се поделат во две основни групи: пиво со горна ферментација или англиски тип пиво и пиво со долна ферментација или континентален тип пиво.

Зборот „пиво“ (birra, bier, beer, biere) започнал да се користи помеѓу 6. и 7. век, кога почнал да се применува и хмелот. Во тоа време пивото се произведувало во манастирите. Хмелот, уште тогаш Германите го користеле како зачин во подготвување на медовина и увиделе дека е добар додаток на пивото. Дотогаш како зачин бил употребуван „грул“, мешавина на повеќе ароматични треви.

Според една од манастирските рецептури, пијалокот со темна боја монасите го подготвуваат во сад со волумен од 20-тина литри, во кој се сипаат 18 литри вода, 300г рама пропржен јачмен и 20 грама хмел. Од моментот на вриењето се готви 60 минути. Потоа во течноста се спушта врзана платнена вреќичка во која има една рака пченкарно брашно и готвењето се продолжува уште 60 минути.

Изладената течност се процедува низ ретка ленена ткаенина, се сипа половина литар мед и се меша додека не се растопи. Во млаката маса се растворуваат и 20 грама квасец, а потоа се остава на топло.

По завршувањето на ферментацијата пак се процедува и се сипа во шишиња кои треба да се затворат херметички. По два- три дена пијалокот може да се користи, најдобро разладен.

Ако го следите пивото низ историјата, во истовреме ја следите историјата на човештвото воопшто. У ште од најраните цивилизации, пивото како напиток може да се сретне кај многу народи. Дар од боговите за едни, лековит напиток за други цивилизации.

Низ историјата, консумирањето на пиво и самиот ритуал околу него завзема повеќе форми. Египќаните пиеле пиво од големи садови со сламка направена од трска, Германците донеле закон според кој криглите морале да имаат капак за пивото да се заштити од муви за време на епидемијата од чума.

ИСТОРИЈА НА ПИВАРСТВОТО

Прва цивилизација која се занимавала со пиварство се Сумерците, произведувајќи го „божествениот пијалок“ кој им го нуделе на своите богови.

Во „Епот за Гилгамеш“, напишан 3.000 години пред Христа, се зборува за важноста на лебот и пивото при разликувањето на примитивен од културен човек. Се разбира, културниот човек знаел за што служат лебот и пивото, а примитивниот не. За примитивниот да стане културен човек, морал да научи да јаде леб, но и да испива пиво за да ги измие сите свои примитивни особини.

Наследници на Сумерците биле Вавилонците, 2.000 години пред Христа. Денес знаеме дека Вавилонците знаеле да произведат 20 различни видови на пиво, од кои 8 биле од пченка, 8 од јачмен и 4 од мешавина на тие два вида на житарици. Своето пиво Вавилонците го извезувале дури во Египет, 1.000 km далеку. Се разбира, во тоа време пивото не се продавало за пари, туку се вршела размена на добра- пиво за житарици (најчесто јачмен).

Египтјаните ја продолжиле традицијата на пиварство, исто така користејќи непечено тесто за леб за добивање на пиво. Ваквиот начин на правење на пиво се сочувал до денес кај селаните кои живеат во долината на Нил. За важноста на пивото во Египет говори и фактот дека имале и посебен хиероглиф за тој поим.

Старите Римјани се занимавале со пиварство додека не одлучиле дека виното би требало да биде божествен пијалок. Оттогаш во Римското царство се произведува и пие исклучиво вино, а пивото се смета за одвратен варварски (тевтонски) пијалок, па го нема во границите на царството.

Доказ за пиварство од 800 години пред Христа е пронајдената пивска амфора на просторите на денешна Германија, кај градот Кulmbach во Баварија.

Неколку стотици години по Христа пивото станува комерцијален артикл. На тоа во прилог му оди пронајдената кригла на некој стар пивар, кај градот Трир, на југозапад на Германија.

На старите Германи пивото им служело не само како жртва на боговите (како кај Египтјаните), туку го произведувале и за сопствено уживање. За важноста на пивото кај старите Германи говори и фактот дека во старата финска сага „Калевала“ 400 стихови му се посветени на пивото, а само 200 се испишани за создавањето на Земјата. Според норвешкиот еп „Еди“, виното било пијалок на боговите, а пивото им припаѓало на смртниците.

Во првите столетија од новата ера, со печење на леб и подготвување на пиво се занимавале исклучиво жените, и тоа се задржало се до средниот век, кога пиварењето станува најмногу работа на манастирските редовници.

Пивото не е сметано за пијалок со кој би се кршел постот, па секогаш се послужувало при оброците. Секој редовник смеел дневно да испие до пет литри пиво. Со време почнале да произведуваат повеќе отколку што им требало, па и го продавале. Белгиските редовници биле првите кои почнале да го користат хмељот за добивање на пиво. Развиле совршена технологија на пиварење, а бидејќи биле први во тоа, не морале да ги плаќаат вообичаените даноци на пиво. Пивото било добро, евтино и мошне барано. Тоа се покажало како проблем на средновековната властела, оти продажбата на она „оданоченото“ пиво опаднала, а од редовничкото пиво не се полнела нивната благајна. Тоа довело до забрана на работа и затворање на голем број на средновековни редовнички пабови.

Во тоа време често би се случувало ферментацијата да појде „по злото“ и да не се добие очекуваниот резултат и квалитет на пивото. Бидејќи никој не знаел да објасни зошто се случува тоа, се појавиле и верувања дека е тоа резултат на гатање на пиварски вештерки. Многу жени биле прогласувани за пивски вештерки и потоа спалувани, а последното такво спалување е забележано во 1591-ва година.

Откако хмелот станал вообичаен во пиварството, баварскиот војвода Вилхелм IV во 1493-та година издава Закон за чистота на германското пиво, во кој се зборува дека за добивање на пиво може да се користи само јачмен, хмел и чиста вода. Во тоа време се уште не се знаело за квасецот, па процесот на ферментација се потпирал на- случајот.

Денес тој закон за чистота на германското пиво е најстариот закон за храна на светот.

Два мошне важни изума резултирале со револуција во пиварството. Првиот бил парната машина на Џејмс Ват (1765-та), а вториот ладилникот на Карл фон Линде (1873-та). Во тоа време веќе било научно докажано дека за добивање на добро пиво е потребна одредена температура. Во повеќето случаи тие потребни температури природно се појавувале зиме, а со појавата на ладилникот квалитетно пиво можело да се добие и лете. Првиот таков систем на ладење е применет во пиварницата во Минхен.

Откако Луј Пастер во 19-от век ги разјасни процесите на пастеризацијата и го запозна светот со квасните габички, станало јасно дека средновековните пивски вештерки всушност биле жртви на несанитарни услови на пиварење и на небрежните пивари.

Во модерно време дрвените буриња, во кои се ферментирало и се чувало пивото, речиси во целост се заменети со метални. Причините за тоа биле полесното чистење, како и полесното отворање и затворање (првенствено за вработените во баровите и пабовите).